Blue Chatier

Blue jest człowiekiem trudnym we współżyciu. Zdecydowanie do najłatwiejszych zadań nie należy rozgryzienie jej charakterku. Jest skomplikowana i w zależności od sytuacji, humoru, towarzystwa, pogody czy tematu rozmowy pokazuje inną twarz. Wydaje się, że panien Chatier musi być kilkanaście i one cyklicznie wymieniają się miejscami. Skupmy się jednak na cechach, które ma każde alter ego Blue. Przede wszystkim charakteryzuje ją niesamowita ambicja i chęć dążenia do celu po trupach. Niezmordowanie wyznacza sobie cele, ciągle podnosi poprzeczkę i pokonuje swoje słabości, byleby pokazać, że nie jest słaba. Dumna jak każdy szanujący się Chatier, może nie gardzi biedniejszymi w takim stopniu jak matka, ale zdecydowanie nie traktuje ich jak równych sobie. Dla niej nie istnieje coś takiego jak równość wobec prawa; zdaje sobie sprawę, że w dzisiejszym świecie bez pieniędzy nie istniejesz. Masz pieniądze, masz władzę. Blue jest chyba nieco próżna, ale stara się wmówić sobie, że tak wcale nie jest, bo nie może znieść myśli, że jest aż tak bardzo podobna do Florette w sposobie myślenia. Inteligentna i bystra, zawsze potrafi rzucić ciętą ripostą, na którą nie sposób znaleźć stosowną odpowiedź. Odnajduje się w każdym temacie, bo jest istnym człowiekiem renesansu, interesuje ją wszystko, od muzyki, przez literaturę i historię sztuki, aż po eliksiry czy transmutację. Kocha się zakładać, bo bardzo często zakłady wygrywa. Pozbawiona skrupułów w większości sytuacji, odznaczająca się chłodnym wyrachowaniem. Potrafi kalkulować i planować wszystko z kilkuletnim nawet wyprzedzeniem. Odznacza się pewnym rodzajem wewnętrznej pedanterii, zawsze musi mieć wszystko pod kontrolą i poukładane w odpowiednich szufladkach w umyśle, inaczej może zwariować. Jest człowiekiem bardzo uporządkowanym, nawet w psychologicznym znaczeniu schludnym. Opanowana, potrafiąca myśleć logicznie intrygantka, dla której zysk nierzadko jest ważniejszy niż człowiek. Nie jest całkowicie nieczuła, dzięki bratu zachowała w sobie resztki pozytywnych uczuć, potrafi obdarzyć kogoś sympatią, współczuć i nawet pomagać. Jest świetną przyjaciółką, jeśli uda ci się ją do siebie przekonać. Wierna i lojalna, nie zdradzi cię przenigdy, chyba że ty ją w tym uprzedzisz. Nieswoje tajemnice na sto procent zabierze ze sobą do grobu. Uparta? W pewnym stopniu tak, ale ona woli nazywać to wytrwałością. Ma trochę racji, ale Axel i tak twierdzi, ze jest uparta jak osioł i zawsze kombinuje jak koń pod górkę... Trzeba nadmienić, że wszędzie czuje się jak ryba w wodzie! Nieważne, czy to pokój wspólny, czy to lekcja historii magii, potrafi rozmawiać ze wszystkimi o wszystkim. Łatwo przyswaja wiedzę, dzięki czemu może poszczycić się dobrymi ocenami i sympatią nauczycieli. Lizuska, kujonka? Broń Boże! Za elokwencję belfrowie ją po prostu cenią. Mimo wrodzonej obojętności i chłodu w oczach Blue ma też dziwną łatwość w nawiązywaniu kontaktów z innymi. Na ogół obserwuje i wyciąga wnioski, ale ludzie lgną do niej. Nie wiem, czy ze względu na wygląd, czy na urodę, bo charakter to ma chyba nie najmilszy... Wydaje się całkowicie niedostępna, jednak gdzieś w głębi kryje się ta lepsza jej strona. Tylko nikt jeszcze nie zdołał jej odkryć.

Panna Chatier jest niewątpliwie urodziwa, można pokusić się nawet o stwierdzenie, że piękna, i to w pewien majestatyczny sposób. Jest coś w jej sposobie chodzenia, w przemyślanych ruchach i nigdy zbyt gwałtownych gestach, w nienagannej postawie i lekko uniesionej brodzie, co każe spojrzeć na nią i zatrzymać wzrok na dłużej. Opłacane przez matkę lekcje baletu odcisnęły się na jej sylwetce, subtelnej acz gibkiej, tak samo zajęcia z dworskiej etykiety – gdy bywa się na bankietach u elity francuskiego czarodziejskiego światka należy wiedzieć, jak się zachować godnie. Zostało to Blue tak dobrze wpojone, że teraz w każdym jej ruchu widać to, że jest prawdziwą arystokratką. Kiedy odważysz spojrzeć jej w twarz, obrzuci cię spojrzeniem przenikliwie niebieskich, lśniących oczu, okolonych wachlarzami ciemnych rzęs. Włosy, zazwyczaj proste, spływają mniej więcej do połowy pleców; bardzo często jednak Blue splata je w warkocz, układa w fale lub spina w luźny koczek na czubku głowy. Jedynymi cechami wyglądu, jakie odziedziczyła po matce, są zgrabny, lekko zadarty nosek i różane, wydatne usta, jakby stworzone do tego, by wydymać je z pogardą lub namiętnie całować... Blue nie jest bardzo wysoka ani zbyt niska. Nie należy do tych pięknych i drobniutkich, ani do wyrośniętych dziewcząt, które nie mogą pozwolić sobie na założenie wysokich obcasów. Nieco góruje nad koleżankami, ale jest to różnica zaledwie kilku centymetrów, które pozwalają jej patrzeć na biedotę z góry i jednocześnie nie sprawiać, by wydawała się nienaturalnie wielka. Jeśli chodzi o jej kobiecie kształty... Choć biust nie wylewa się z większego dekoltu, a biodra i pośladki nie są tej samej wielkości co u Murzynek, trzeba przyznać, że jest na czym oko zawiesić. Nie radzę jednak – za rzucanie spojrzeń w nieodpowiednie miejsca grozi coś więcej niż tylko zgromienie wzrokiem zimniejszym od lodu... Styl ubioru? Nie można rzec, by Blue lubiła przepych. Wystarczy jej to, że tandetne „piękno” uwielbia jej matka. Panienka Chatier lubuje się w prostej elegancji, dopasowanej do jej młodego wieku i nieprzeciętnej urody. Dopasowane spodnie, a do tego bluzka koszulowa z ciężkiego jedwabiu lub chłodnej satyny? Tak. Krótka sukienka o czystej linii, ale z najszlachetniejszej koronki? Owszem. Ołówkowa spódnica i lekko prześwitująca bluzeczka? Bardzo chętnie. A do tego wygodne baleriny lub skórzane albo zamszowe pantofle na szpilce. Są jednak dni, gdy nawet Blue nie ma ochoty na strojenie się i najchętniej przywdziewa po prostu wygodne legginsy i sweter w jakimś ciemnym odcieniu. I, uwierz, w jej kufrze nie brakuje trampek! Najzwyklejsze buty, przeznaczone w mniemaniu jej rodziców-burżujów dla biedniejszych osób, nawet całkiem jej się podobają... Biżuteria, makijaż... Ciężka sprawa z tym, bo większość kobiet uwielbia błyskotki i te wszystkie specyfiki do poprawiania urody. Ale Blue się nie maluje, bo nie musi. I bez tego ma nieskazitelną skórę i piękne oczy i usta. Co do błyskotek... Ma słabość do srebra i szmaragdów.

~ Florette Marie Chatier (zd. la Rue) – matka, zawsze piękna, wyniosła i surowa. Jest uosobieniem męskich marzeń jako smukła, ale w odpowiednich miejscach zaokrąglona, wysoka trzydziestodziewięciolatka o pełnych ustach i złocistych włosach. Obrazu kochającej kobiety nie dopełniają jednak zimne szare oczy, w których nigdy nie zapłonęło silniejsze uczucie, może jedynie żądza zysku. Jej mąż, ślepy z miłości, nie widzi tego, że Florette to tak naprawdę zdradliwa żmija, która non stop sprowadza sobie młodych kochanków. Czyżby potrzebowała dowartościowania się? Najprawdopodobniej, gdyż to typ zachłannej królowej, wokół której wszyscy mają skakać, ciągle ją podziwiać, komplementować i przytakiwać jej. Uważa Blue za podmienioną, bo ta jako jedyna w domu jeszcze jej się sprzeciwia i dyskutuje, przez co nieraz doprowadza do ciągnących się tygodniami awantur.
~ Nicodeme Henry Chatier – ojciec, poczciwy i ciepły mężczyzna, zapatrzony w dzieci jak w obrazki i zakochany na zabój w pięknej żonie. Niegdyś znany ze swych odkryć w dziedzinie eliksirów, obecnie zajmuje się polityką, gdyż – jak twierdzi Florette – na tym można lepiej zarobić. Ma czterdzieści jeden lat, ale nie widać po nim tego wieku – przystojna twarz wciąż zachowuje chłopięcy urok, sylwetka jest szczupła i wyprostowana, a ciemnobrązowe włosy ze złotymi refleksami niepoznaczone są jeszcze siwizną. Nicodeme wprowadza do wielkiej rezydencji Chatierów odrobinę ciepła i humoru, tak potrzebnego do normalnego funkcjonowania. Dość często przebywa poza domem, ale jest uwielbiany przez swoją córkę i syna. W żartach nazywają go „promyczkiem”, bo wprowadza do ciemnego dworku odrobinę pozytywnej energii – „światła”.
~ Axel Benedict Chatier – piętnastoletni brat, oczko w głowie Blue można powiedzieć. Przekomarzają się ciągle, Blue naśmiewa się z delikatnego chłopca, bo w zasadzie nie jest podobny do nikogo z rodziny – blady jak śmierć, chucherko straszne, zgarbione, o bardzo jasnych włosach i łagodnych oczach szczeniaczka. Jest w zasadzie przeciwieństwem siostry – zgodny, bezkonfliktowy i uległy, bardzo nieśmiały i skromny, dla wszystkich miły, uprzejmy i pomocny jak skrzat domowy. Jego naiwność często wykorzystują mniej prostolinijni uczniowie i Blue musi bronić młodszego braciszka. Młodszego tylko o rok, a jednak można powiedzieć, że dzieli ich przepaść. Panna Chatier wygląda i zachowuje się jak dojrzała hrabianka, Axel za to jak najprawdziwszy plebejusz...
~ Madeline Chatier – ciotka. Znienawidzona przez Blue i Axela, okropna baba. Siostra bliźniaczka ich ojca, która, można powiedzieć, jest jego gorszą połówką. Starsza o cztery i pół minuty, a wygląda jak sześćdziesięciolatka przez te liczne zmarszczki, powstałe od krzywienia się i marudzenia. Na wszystko, a szczególnie na pyskatą Blue. Uparta i wredna, na dodatek pazerna – powiedziała, że nie wyprowadzi się z rezydencji Chatierów, dopóki nie rozwiąże się sprawa ze źle spisanym testamentem ich ojca, a dziadka Blue i Axela. No i muszą się z nią męczyć...

Historia nieszczególnie skomplikowana czy zagmatwana. W sumie taka, jaką chciałoby się poszczycić wielu czarodziejów. Młody mężczyzna z fortuną i piękna kobieta, potrafiąca owinąć go sobie wokół palca. Szalona miłość z jego strony, z jej – chłodna kalkulacja i chęć zysku. Ślub. I dziecko – piękna dziewczynka o ciemnych, gęstych włosach i oczach tak niebieskich jak ocean. Stąd dwa pierwsze imiona. Urodziła się o zachodzie słońca, w scenerii tak romantycznej, że kompletnie nie pasowała do jej wyniosłej matki.
Od małego Blue była posyłana na dziesiątki różnych zajęć. Dziecko z bogatej rodziny musi być przecież wszechstronnie uzdolnione. Mordercze treningi gimnastyki artystycznej, równie męczące lekcje baletu, niedługo potem trzy godziny języków obcych, historii sztuki, filozofii i etyki. Chłonny dziecięcy umysł nie był jednak przygotowany na taką dawkę wiedzy i Blue buntowała się. Widziała przecież, że jej młodszy o rok zaledwie brat nie musi mieć aż tyle wiadomości w małym palcu... Tyle dobrze, że matki często nie było. Kolejne guwernantki nie radziły sobie jednak z pyskatą i kłótliwą małą księżniczką. Wszyscy odetchnęli z ulgą, gdy wyjechała do Beauxbatons. Ba, gdy zawojowała tę szkołę, stając się jedną z prymusów oraz, co najważniejsze chyba, prefektem. I co... Jej historia się toczy. Co będzie dalej, się okaże.

PUPIL: Puchacz Scathan i jaszczurka Lilith.
PATRONUS: Jaszczurka.
BOGIN: Wilkołak.
RÓŻDŻKA: Akacja i pazur smoka, 14 cali, elastyczna. Zdobiona delikatnymi płaskorzeźbami przedstawiającymi kwiaty wrzosu i białym złotem.
DODATKOWE FUNKCJE: Członkini klubu pojedynków, prefekt.
ULUBIONY PRZEDMIOT: Eliksiry, nauki medyczne.
ZNIENAWIDZONY PRZEDMIOT: Historia magii.
PRZEDMIOTY: Sztuki piękne i literatura, metafizyka, transmutacja, zaklęcia, eliksiry, historia magii, zielarstwo, obrona przed czarną magią, opieka nad magicznymi stworzeniami, astronomia, hipnoza, nauki medyczne, mistycyzm.
NAJWIĘKSZE MARZENIE: Odcięcie się od matki i zasłynięcie w dziedzinie eliksirów lub magomedycyny.