Cyrille Guiraud

Twardy, wymagający od siebie i innych. Nie należy do przyjaznych typów. Nie jest z tych, którzy błyskawicznie otwierają się na innych. Cyrille to osoba bardzo nieufna i potrzeba trochę czasu, by zaakceptował kogoś jako znajomego, co zresztą robi bardzo niechętnie. Dużo bardziej od zacieśniania więzi z innymi woli spędzać czas przy ognistej whisky. Ma własne zasady, którymi się kieruje i nie dostosowuje się do praw czy wytycznych, które są z nimi w sprzeczności. Stąd też jest mało posłuszny przełożonym czy autorytetom. Charakteryzuje go całkowity brak poczucia humoru. Choćby od tego zależały losy świata to nikt nigdy nie usłyszy z jego ust żartu. Jest poważny jak mało kto i bardzo rzadko można zaobserwować na jego ustach uśmiech. Względem osób młodych podchodzi z dużym lekceważeniem. Traktuje ich jak dzieci, które nie potrafią nic, dopóki taki młody czarodziej lub czarownica nie udowodni mu, że jest dojrzałą osobą.

Styl, szyk, elegancja... Cyrille jest zaprzeczeniem tych słów. Zwykł ubierać w topornie wyglądające szaty, mające najlepsze lata już za sobą. Zresztą jakkolwiek by nie dbał o wygląd, jakkolwiek by się nie ubierał, to pierwsze, co rzuci się w oczy, to pusty, swobodnie opadający rękaw po jego lewej stronie. Tak jest, Cyrille nie ma lewej ręki, czego nie stara się wcale ukrywać. Nie da się jej zrekonstruować w magiczny sposób, a mężczyzna nie ma zamiaru nosić żadnych sztucznych zamienników, przez co może budzić zdziwienie i obrzydzenie wśród idealnych bytów. Po dokładnym przyjrzeniu się widać, że nie jest to jedyna kontuzja, jaką posiada. Jedna z jego nóg także nie jest w idealnym stanie, gdyż chodząc lekko kuleje, porusza się strasznie niedbale, jakby wiecznie miał skręconą kostkę, a jednocześnie w bardzo agresywny sposób, jakby szedł na bójkę.
Jest dość wysokim mężczyzną, nie licząc ręki o dość dobrze zbudowanym ciele. Wiek odznaczył go pojedynczymi zmarszczkami na twarzy oraz ciemnymi, mocno już przerzedzonymi włosami, szczególnie nad czołem, gdzie widoczna jest już łysina. Utrzymuje lekki zarost, który dodaje jego twarzy powagi, szczególnie, gdy mówi swoim ostrym, gardłowym głosem. Każdy jego gest i ruch sprawia wrażenie, jakby miał dużą ochotę przydzielić rozmówcy w twarz.

Charlotte Guiraud - mająca już siedemdziesiąt lat emerytka, matka naszego bohatera. Pracowała w ministerstwie, w którym przewijała się w różnych departamentach. Sprawuje pieczę nad rodową posiadłością w Clermont. Bardzo opiekuńcza, ciepła, życzliwa.
Robert Guiraud - starszy brat Cyrille'a, obecnie czterdziestosiedmioletni. Jest aurorem z dużym doświadczeniem, jednak teraz większość czasu spędza za biurkiem. Oboje mają dobry kontakt ze sobą. Są ni tylko braćmi, ale także przyjaciółmi.
Olympie Guiraud - żona Roberta, ma czterdzieści lat. Nie miał okazji poznać jej zbyt dobrze, ale ogólnie uważa ją za spoko babkę, odpowiednią dla jego brata. Olympie od momentu urodzenia córki nie pracuje, wychowuje tylko swoją pociechę.
Sophie Guiraud - córka Roberta i Olympie, uczy się na ostatnim roku Beauxbatons. Kontakty Cyrille'a z nią ograniczały się do tej pory do wysyłania jej prezentów na urodziny. Rzadko ją widywał i nawet nie jest pewien, czy byłby w stanie ją jeszcze rozpoznać.

- Zło, które uczyniliśmy, zawsze będzie nas prześladować.
- Zdradź mi, co prześladuje ciebie.
Cyrille nie odpowiedział. Zacisnął wargi i odwrócił głowę, po czym podjął kolejną próbę.
- Jeśli coś mi zrobisz, nigdy o tym nie zapomnisz. Będziesz wracała do tego myślami przygotowując dzieci do snu, idąc do pracy, spędzając czas z przyjaciółmi... Wyrzuty sumienia nie dadzą ci spokoju.
Antoine zaśmiała się.
- O jej, to takie bezinteresowne. Nie chcesz, żebym cię torturowała, ponieważ martwisz się o mnie? Jestem wzruszona - odparła z dużym pokładem złośliwości - Cyrylu, dlaczego nie wyobrazimy sobie, że kiedy mordowałeś tę kobietę, ja stałam przy tobie i powtarzałam dokładnie te same słowa? Nie rób tego, nigdy o tym nie zapomnisz, wyrzuty sumienia nie dadzą ci spokoju... Posłuchałbyś?
Zaniemówił. Antoine zszokowała go.
- Tak, wiem o wszystkim. Wiem, że Cornelia Dotoroux zginęła z twojej ręki. Wiem, że użyłeś zaklęcia niewybaczalnego na kobiecie podejrzanej o morderstwa pod postacią wilkołaka. Szkoda tylko, że okazała się niewinna. Ale sprawiedliwości stanie się zadość. Zło, które wyrządziłeś, wymierzy ci karę - powiedziała i oddaliła się o kilka metrów. Znalazła się przy klatce, w której zamknięty był wilk. Rzuciła na zwierzę zaklęcie Imperio, po czym wypuściła je z klatki.
- Antoine, proszę... Zrobię wszystko, co zechcesz. Przyznam się do wszystkiego, tylko proszę, nie rób tego.
- Cyrylu, nie błagaj. To się nie uda. Zapomnij o tym, jak razem z twoim bratem wspólnie tworzyliśmy zgraną paczkę i wspólnie godzinami bawiliśmy się w waszej posiadłości. Zapomnij jak wspólnie chodziliśmy na zajęcia, jak spędzaliśmy czas w pokoju wspólny Ombrelune, jak dawałam ci przepisywać moje zadania domowe. Zapomnij o tym, że się przyjaźniliśmy. Zapomnij, jak razem pracowaliśmy. Zapomnij jak zamiast ciebie wybrałam i ożeniłam się z jednym z twoich przyjaciół, Henrym. To już nic nie znaczy. Przekreśliłeś naszą znajomość.
Wilk rzucił się na związanego mężczyznę. Cyrille poczuł ogromny ból w lewej ręcę. Krzyczał, nie mógł pojąć, dlaczego tak boli. Wilk rozszarpywał z łatwością skórę i wbił swoje zębiska w kości.
- Wiesz co to za gatunek? To Wilk Kłojadowy. Ta rana nigdy nie zostanie magicznie zreperowana.
Guirand nie mógł wytrzymać. To było nie do zniesienia. Powoli stracił przytomność.
Gd się obudził, pierwsze, co dostrzegł to fakt, że miał założone opatrunki na barku. Tyle, że ręki już nie było. Uświadomił sobie prawdę - wilk musiał ją całkowicie oderwać od ciała. Spostrzegł następnie, że nie znajduje się już w piwnicy kobiety, którą niegdyś darzył przyjaźnią, i nie był już związany. Leżał w szpitalnym oddziale. Obok łóżka siedziała matka Cyrile'a.
- Co za szczęście, że nic ci się nie stało.
- Co dokładnie się wydarzyło?
- Dokładnie o to chcieliśmy cię zapytać. Robert wraz z oddziałem uderzeniowym przybyli ci z odsieczą. Zastali cię takiego, bez ręki. Wywiązała się walka między nimi a porywaczką, gdy ta nagle straciła kontrolę nad wilkiem... Nim Robert go unieszkodliwił on przegryzł tętnice Antoine. Cóż... Oliwa sprawiedliwa. Zło, które się wyrządza, prędzej czy później pokaże - zawiesiła na chwilę głos, by jej syn mógł przetrawić tą informacje - Co tak właściwie się stało? Dlaczego to zrobiła? Czyżby potajemnie praktykowała czarną magię?
- Tak... A ja ją przyłapałem. W dodatku... Pamiętasz sprawę Cornelii Dotoroux? To jej sprawka. Przyznała mi się.

Nie spodziewał się wizyty dyrektora Beauxbatons. Jednak to właśnie on stał naprzeciwko jego łóżka. Cyrille był zaskoczony, ale również i ciekawy.
- Ne chcę przeszkadzać. Mam tylko propozycję do przekazania. Bardzo mi przykro z powodu pana urazu. To bardzo nieszczęśliwe zdarzenie. Sam pan rozumie, że w takim stanie mogą być problemy w tym, by wrócił pan na stanowisko aurora. Wiem, że miał pan mało czasu, ale powinno być to w miarę jasne. Nie chciałbym jednak, by pańskie doświadczenie się zmarnowało. Ma pan czterdzieści dwa lata, jest to młody wiek, a mimo to ma pan dużą wiedzę. Dlatego właśnie chciałbym zaproponować, panie Guirand, posadę nauczyciela w mojej szkole. Młodzież na pewno będzie mogła się wiele od pana nauczyć. Proszę się nad tym zastanowić.

PUPIL: Sowa śnieżna o imieniu Victoire
PATRONUS: Delfin
BOGIN: Lecący w jego stronę zielony promień
RÓŻDŻKA: 12 i pół cala, sztywna, szpon hipogryfa, hikora
DODATKOWE FUNKCJE: -
NAJWIĘKSZE MARZENIE: Odzyskanie ręki