Wielka Sala

Lestrange dnia dzisiejszego przywędrowała na kolację spóźniona. Nie pytajcie dlaczego, takich rzeczy nie wiedzą nawet nordyccy bogowie, a zapytać się o to Josee w twarz nie było rozsądne.
Przyfrunęła, bo przecież nie przyszła jak każdy normalny czarodziej, do Wielkiej Sali, kiedy przy stołach nie pozostało już zbyt wieku uczniów. Niektórzy z nich zapewne spieszyli się na wieczorne zajęcia z astronomii, w końcu mieliśmy czwartek, siódmoklasiści pognali w popłochu na wieżę astronomiczną, żeby się nie spóźnić, nikt nie lubił szlabanów od profesora astronomii.
Tymczasem Lestrange jedynie na co miała ochotę to położyć się twarzą do ziemi i leżeć tak, napawając się ciszą i spokojnym wieczorem. PO dwóch godzinach eliksirów, nie ważne, jak bardzo kochała ten przedmiot, mózg odmawiał jej posłuszeństwa i domagał się strawy, szczególnie, że nie jadła dzisiaj obiadu. Ostatnio coraz częściej zapominała o jedzeniu, przez co jej i tak wąska talia jeszcze bardziej straciła w centymetrach. Niestety za tym poszedł i spadek wagi, a do tego nie mogła dopuścić, jeszcze trochę, i będzie niedożywiona bardziej niż niewolnicy z czasów przedwojennych.
Zmaterializowała się przy stole Ombrelune, pochłaniając wzrokiem to, co się na nim ostało. Kiedy usiadła, przed jej nosem pojawiło się czyste nakrycie, i od razu zaczęła zrzucać na biały talerz sporą ilość jedzenia, poczynając od kilku grzanek, przez łyżkę jajecznicy i parę innych rzeczy. Nie było zbyt wielu gapiów, więc mogła odpuścić sobie zachowywanie się jak dama z salonów. Gdyby znów miała ważyć każdy kęs, kroić wszystko na małe kawałeczki i mielić po sto razy, nie najadłaby się w przeciągu najbliższej godziny. Bez problemu więc pochłonęła pierwszą grzankę i popiła dużą ilością soku z malin.

Gdyby chciała przełknąć wszystko na raz bez uprzedniego pogryzienia zapewne zakrztusiłaby się, udławiła czy zeszła z tego świata w jakiś inny sposób, zaatakowana przez jedzenie. Dziwna śmierć.
Zamiast tego w spokoju, wydusiwszy ze swojej pozy tyle dumy, ile tylko się dało, pogryzła grzankę i przełknęła, po czym posłała Rafaelowi przepiękny uśmiech.
Nawet w takiej kryzysowej sytuacji potrafiła zmienić się z obżarciucha głodomorrę w dystyngowaną damę z arystokratycznych salonów. Tylko wydęte od jedzenia policzki nie pasowały do całego tego obrazu. Wyglądała jak chomik, który dorwał się do sporej ilości jedzenia, i chciał wziąć wszystko na ras.
-Dziękuję i wzajemnie - powiedziała, sięgając po szklankę z sokiem. Upiła niewielki łyk, żeby tylko zwilżyć gardło po tej grzance. - Dobry wieczór, monsieur Verhaeren.
Dodała, tym razem biorąc do ręki sztućce. Po pierwsze nie ładnie jest jeść jajecznicę palcami, po drugie była w towarzystwie. Trzeba się zachowywać.
Zignorowałaby tę kąśliwą uwagę odnośnie jej mizernego wyglądu gdyby wyleciała z ust każdego innego ucznia Beauxbatons. Jednakże powiedział to Rafael, a tego zignorować już nie mogła, i po części nie chciała.
- Sam nie wyglądasz jak najjaśniejsza gwiazdka - powiedziała z wyrzutem. Marne wytłumaczenie cisnęło się jej na usta.
- Zajęcia, zadania. Wiesz, że pierwszy miesiąc jest jednym z najgorszych. - Spojrzała w bok, wzrokiem natrafiając na jedną z szóstoklasistek. Nie ważne, jak wyglądała z twarzy, nie ważny był jej kolor włosów, a ładnie skrojona figura, która nie zahaczała obojczykami o anoreksję.
- Muszę przytyć. - Powiedziała cicho, po czym przeniosła wzrok na Rafaela i jego pusty talerz. - A ty nie jesz? - Uniosła brwi zdziwiona. Ona sama była głodna jak stado wychudzonych wilkołaków, a ten chłopak siedzący przed nią nie chciał nic jeść. Niby fajnie, więcej dla niej, no ale... Martwiła się. Przecież nie może doprowadzić się do takiego stanu jak ona.

Machnęła ręką, trzymając w niej nogę kurczaka, od niechcenia, ignorując jego ostrzeżenie o nie zajeżdżaniu się na samym początku roku. Tylko że ona miała swój system uczenia się, i wolała przypiłować trochę na początku, a niżeli później na ostatnią chwile uczyć się do wszystkich egzaminów. Z resztą, to dawało jej satysfakcję i swego rodzaju spełnienie.
Spojrzała na niego nieco zdziwiona, kiedy podsunął jej tacę z owocami. Na soku raczej nie przytyje, a owoce to jej drugi ulubiony posiłek zaraz po mięsie. O tak. Jeżeli chodzi o tę część jedzenia, bardzo dziwne, że nie wyglądała jak okrąglutka baryłka miodu pitnego. W rzeczywistości tak właśnie powinna wyglądać ze swoim apetytem na mięso. Ale co? ale wyglądała jakby głodowała przez całe lato, a nie objadała się kurczakiem z rożna.
- Zawsze możemy wziąć trochę do pokoju wspólnego, zrobimy sobie fiestę nocną - powiedziała, ponownie kierując kurzą nogę w jego stronę. Odpuściła sobie sztućce, chociaż tyle mogła zrobić, nakładając kurczaka. Zaczęła go powoli skubać widelcem, uprzednio wycierając palce w serwetę, spoczywającą na jej kolanach.
- Jedz, proszę. Bo skończysz jak ja - powiedziała, posyłając mu proszące spojrzenia znad swojego talerza. TAK. Proszące spojrzenie, z całym tym urokiem niewiniątka, całą tą magią nieśmiałej dziewczyny.
I bum. Czar prysnął, bo już pochłonęła kolejną grzankę, tym razem nieco spokojniej niż poprzednią. Do tego dodała w menu kurczaka i trochę jajecznicy, która ostała się nim Rafael zmaterializował się u jej boku.
- Wracając do tematu, sam musisz być nieźle zapracowany. w końcu jesteś teraz prefektem naczelnym! - powiedziała z nutką dumy w głosie. Była z niego dumna, że to właśnie jej... przyjacielowi trafił się taki zaszczyt. - Maltretowałeś już pierwszoroczniaki? - Uniosła brwi, szczerze ciekawa.