Schody

Artemisia jak zwykle była pełna energii, chociaż chętnie w tym momencie się jej pozbyła, bo musiała odrobić lekcje. Jak ma nudny dzień, to zadania jakoś łatwiej jej idą, bo nie chce jej się robić nic więcej...a tak, to wolałaby pobiegać w kółko czy pograć w jakąś głupią grę. Ostatnio polubiła mugolskie karty, zdecydowanie należało to do kreatywnych gier. A tak to nawet nie mogła zostać do końca kolacji, bo musi iść do dormitorum po książki żeby iść do biblioteki. Chociaż może lepiej tam nie iść, skoro napakowała sobie jedzenia w kieszenie. Ostatnio ją bibliotekarka opierniczyła za jedzenie i już chciała odejmować punkty, ale całe szczęście zlitowała się nad nią. Więc został jej pokój wspólny, albo jakiś pusty korytarz...znając życie w dormitorium o tej godzinie będzie głośno, a gry i zabawy kuszą niemiłosiernie. Tak więc ostatnią jej opcją był jakiś pusty korytarz. Dobrze, że była prefektem wiec zawsze może się usprawiedliwić, ze czatuje na jakichś uczniów czy coś w ten deseń. Jest plan, jest moc. Teraz trzeba było wcielić to w życie. Pożegnała się z przyjaciółmi w wielkiej sali, ucałowała swojego brata w policzki za co dostała w brzuch z łokcia i niezbyt miłe słowa. Uwielbiała go drażnić w ten sposób, zawsze zabawnie było widzieć go zakłopotanego i lekko poirytowanego. Wychodziła z sali tyłem ciągle wygłaszając swoją mowę pożegnalną:
- Nie płaczcie moi mili. Zobaczymy się niedługo, ucałuje was i przytulę, podzielę się doświadczeniem zdobytym  w czasie naszej rozłąki. Nie martwcie się o mnie...dam sobie radę - chciała coś jeszcze dodać ale nie widząc drogi, wpadła na jakiegoś innego ucznia. Od razu zaczęła go przepraszać, ale na szczęście nic mu się nie stało. Tylko ona jak zwykle musiała się zbłaźnić. Lekko chichocząc pomachała raz jeszcze do swoich znajomych i wyszła z sali.
Teraz musiała narzucić sobie większe tępo żeby zdążyć przed godziną policyjną. Chociaż była prefektem to miała jakieś pół godziny więcej czasu, ale nadal. Jakiś dobry przykład tym dzieciakom musiała dać. W połowie drogi pomyślała o skrócie, prowadzącym do dormitorium, ale już minęła przejście a wracać jej się nie chciało. Tak więc brnęła dalej przez te schody i o mało by nie wpadła na jednego z uczniów siedzącego na schodach.
- O matko boska! -krzyknęła zaskoczona i położyła dłoń na sercu pochylając się nieco i oddychając szybko. No bo niby skąd miała wiedzieć, że ktoś tu jest! Tak to by bardziej patrzyła przed siebie. Po chwili uniosła głowę by spojrzeć, o mało kogo nie zabiła. Widząc znajomą twarzyczkę uśmiechnęła się szeroko.
- Joł joł -zrobiła jakiś dziwny gest ręką, który miał symbolizować rapera, ale co ona o tych raperach wie.
- Co tak sam siedzisz? Byłeś w ogóle na kolacji? Nie widziałam Cię....nie powinieneś opuszczać tak ważnego posiłku, no weź już i tak jesteś wystarczająco chudy. Mogę usiąść? I tak usiądę -jak to ona musiała zacząć zadawać milion pytań na raz, nawet tych totalnie nie potrzebnych. Usiadła sobie również obok niego i szturchnęła lekko łokciem w bok chłopaka by zaczął mówić.

Misia była bardzo zdolna, może do całkiem ślepych nie należała, ale wystarczyło, że myślami była gdzie indziej. Co w sumie całkiem często się zdarzało i wpadała na ludzi czy jakieś kolumny. Dla niej chleb powszedni, nic specjalnego...tylko, ze nigdy nikogo nie zabiła i całe szczęście, ze nie bo by się chyba załamała i zamknęła w sobie. Łoh, wtedy to by Lu z nią nie wytrzymał, nikt by nie wytrzymał.
- A skromny, nie ma co. I nie przesadzaj, trochę wyglądasz jak laska -stwierdziła żartobliwie, bo nie miało to przynieść skutków focha z przytupem ze strony chłopaka. No, w ten sposób na pewno zdobędzie jego serce, czy cokolwiek innego. Świetnie jej idzie te flirtowanie czy filtrowanie, jak to lubi nazywać. Bo w sumie już przefiltrowała jedną głupią wypowiedź, której nie powtórzy.
Na jego słowa tylko prychnęła. Ona nieznośna? W sumie to nic nowego, już to słyszała..zresztą wszyscy ją kochają, więc tym bardziej wzruszyła tylko ramionami.
- Jestem prefektem kochasiu, ja mogę więcej niż przeciętny uczeń w tejże szkole. A Saskia dała mi pozwolenie już dawno dawno temu, mam immunitet -stwierdziła z poważnym wyrazem twarzy i poklepała go po ramieniu, żeby pogodził się z tym faktem. Jednak na kolejne słowa zrobiła nieco smutną minę, bo wystawiła dolną wargę i zrobiła podkówkę, wyciągnęła rękę i pogłaskała go po głowie.
- Och, biedaczek mój malutki - a co tam, ze był o dwa domy większy od niej - Ja Cię lubię, i mam kolacje w kieszeniach jak chcesz. Jesteś chudszy ode mnie więc w tej kwestii zamknij się księżniczko. A Lu? -tutaj prychnęła i pokręciła głową jakby jego wypowiedź o jej bracie była tak głupie, że nie może uwierzyć, ze to powiedział - Jest dobry...jednak nie takie grubasy na miotłach latają -miała nadzieje, że pocieszenie go jej wyszło. Jeszcze przytuliła rudzielca, który wcale nie był rudy. Wcale a wcale jej się nie podobał, po prostu byli dobrymi przyjaciółmi. Ta jasne, pewnie większość już się domyśliła, ze to ona prowadzi jego fanclub, który nie istnieje. Zresztą gdyby leciała na niego tylko na miotle, to by w sumie tutaj jej nie było...tylko byłaby przyklejona do jednego z plakatów, który ma powieszony nad łóżkiem.

Zrobiła duże oczy na ton jego głosu, zamknęła usta i udała, że zapina je na zamek a potem wyrzuca klucz. A się posłucha i nie będzie sobie grabić, chociaż mogła mu tam wspomnieć, że ma moc...ale woli zamilknąć, na parę minut. I to nie tak, że się z tym panoszyła...po prostu fajnie jest mówić, że się jest prefektem. Normalnie za każdym razem jak to mówi to czuje ciarki i jest moc, no! Pierwszaki czują respekt przed nią jak i niektórzy więksi uczniowie. No i jest czym się chwalić...mimo, że samego odejmowania punktów nie lubi. Praktycznie tego unika, ale nie zawsze jej się udaje. W końcu Misia ma serce na talerzu, i chętnie wybudowałaby domy dla biednych, gdyby miała z czego..a tak to sama jest biedna. A biedaki chodź raz muszą poczuć się jak szlachta, dlatego Artemisia się chwali, że może tym zaściankom odjąć punkty. Noo, to teraz wszystko jasne; jednak Misia nie jest mściwa.
Dlatego nie ma żadnego paktu! Przecież ona go kocha, jak i większość ludzi na świecie. Misia i gnębienie? No weź spójrz na jaj cudowną twarzyczkę, w te oczęta pełne serduszek i powiedz, ze gnębi! Toż to oszczerstwo. A że dziewczęta się lubią to to raczej na plus, mogą się spotykać po szkole...w wakacje. Biedny Rocco, nie wytrzyma z nimi psychicznie, oszaleje i wypadnie przez okno.
Wzdrygnęła się jak ten krzyknął i uniosła rękę do góry jakby miał do niej strzelać.
- Jak śmiesz mówić do mnie po imieniu?! -teraz to ona powiedziała oburzona, tak do niej mówili tylko nauczyciele, matka i większość ludzi - nie zrobisz tego. Jestem cudna i mam kolację, której Ci nie dam jak mnie rzucisz na pożarcie -wytłumaczyła mu jak to mniej więcej będzie się działo. Bo nie ma tak łatwo jakby się mogło wydawać. Ale nie chciała go mieć na sumieniu, bo jak umrze z głodu to będzie jej wina. Chociaż słowa chłopaka jakoś nie bardzo ją do tego zachęcały.
- Huh...jak mi rączki urwiesz to sam będziesz musiał sięgnąć w kieszenie by wydobyć jedzonko. Chcesz mnie macać?! -pisnęła z udawanym przerażeniem i zakryła usta samymi palcami, jakby nagle stała się damą w opresji.
- Wiedziałam, że zboczuch z Ciebie...Tacy niepozorni są najgorsi -pokiwała głową na swoje słowa, ale zlitowała się nad nim i wyciągnęła z kieszeni swoje zapasy. Kto by się spodziewał, że wpadła na tak genialny pomysł, by rzuć w nie zaklęcie powiększająco-zmniejszające. Ha, bo ona geniuszem jest! Ach, tak smakołyki...Znajdowało się tam parę ładnie zapakowanych kanapek, jakieś nienaruszone udko, również zapakowane jakby nie było i trochę słodyczy. Nie wyciągała wszystkich słodyczy, ale zawsze. Sama sobie jeszcze cos przekąsi.
Pokręciła głową i już miała go poklepać po głowie, ale jak została nazwana Artemisią to teraz nie była tego taka pewna.
- Jesteś borokiem...zginiesz przypadkiem, ja Ci to mówię-wywróżyła mu z czekoladowej żady, którą po chwili wpakowała sobie w usta. Na jego dalsze słowa pokiwała głowa i jak przełknęła to dopiero wtedy przemówiła.
- Tam może być fajnie...ale -położyła dłoń na sercu i spojrzała na niego z ogromnym udawanym smutkiem, no bo z niej taka artisto, że ho ho - co ja bez Ciebie pocznę? Nie dam rady, nie zostawiaj mnie. Me serce będzie krwawić i rzucę się w przepaść z rozpaczy -nie ma to jak mała improwizacja na schodach w czwartym piętrze.